"Σχεδόν Πέθανα"
Δεν είχα πάει πότε στην ζωή μου σε stand-up comedy. Δεν γνώριζα αυτό το χαρισματικό πλάσμα που λέγεται Κατερίνα Βρανά και, για να είμαι ειλικρινής, μάλλον δεν θα την είχα μάθει ποτέ αν δεν είχε σχεδόν πεθάνει.
‘Οταν είδα πως θα έκανε παράσταση στην Αθήνα δεν το πολυσκέφτηκα. Διένυα μια φάση που είχα τρομερή ανάγκη να αισιοδοξήσω και να γελάσω. Μπήκα κι έκλεισα εισιτήρια. Αυθόρμητα. Πρώτη σειρά. Κέντρο. ‘Ηθελα να μπορώ να βλέπω όλες τις κινήσεις κι εκφράσεις της από κοντά. Και είχα δίκιο.
Φτάσαμε στην ώρα μας. Κατεβήκαμε την ωραία σκάλα του θεάτρου Αλίκη, που έτσι για να γίνει λίγο πιο spicy, ήταν μαρμάρινη με κόκκινη μοκέτα στη μέση. Να σας δώσω ένα tip. Μην φορέσετε ποτέ Ultra Boost σε μοκέτες. Εάν είστε τυχεροί, θα πάθετε μόνο χιαστό...
Να σας δώσω κι άλλο ένα. Μην κάθεστε ανυποψίαστοι στις σκάλες. Ποτέ δεν ξέρετε τι θα προσγειωθεί επάνω σας. Εγώ για παράδειγμα. Για να είμαι όμως δίκαιη, το θέατρο διέθετε αναβατόριο. Εγώ επέλεξα να μην το χρησιμοποιήσω. Και στην έξοδό μου, σε μια άτυπη κόντρα με το αναβατόριο, βγήκα νικήτρια με χρόνο 47:12 (15-18 σκαλοπάτια) αφήνοντας πίσω μου το αναβατόριο κατά 10 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Αυτά είναι. Οι μικρές χαρές της ζωής.
Στο θέμα μας. Βολεύτηκα στην θέση μου και περίμενα να αρχίσει η παράσταση, απολαμβάνοντας αγαπημένο Always look on the bright side of life των Monty Python. Αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου πολύ πριν την διάγνωση. Ακριβώς αυτή η φράση είναι γραμμένη στο ημερολόγιο του νεογέννητου γιου μου στην πρώτη σελίδα. Νομίζω το κουτάκι επάνω έγραφε «Να θυμάσαι πάντα». Επίσης πριν την διάγνωση. Κάρμα? Είχα καιρό να το ακούσω και από τις πρώτες κιόλας νότες, ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. Καλά ξεκινάμε, σκέφτηκα.
H Kατερίνα βγήκε με μια μικρή καθυστέρηση και για τις επόμενες 2 ώρες, όσο δηλαδή διήρκησε η παράσταση, δεν κοίταξα τίποτε άλλο. Κοιτούσα μόνο το λαμπερό αυτό πλάσμα. Το βλέμμα της, το χαμόγελό της, τα βραχιόλια της... και ναι τα μαλλιά της... Σχεδόν πέθανα από τα γέλια! Νομίζω οτι σε όσες φάσεις της παράστασης δεν έκλαιγα από τα γέλια, είχα σκέτο ένα πλατύ χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπό μου. Κάποιες στιγμές νομίζω οτι έκλαιγα από τα γέλια αλλά και κανονικά. Συναισθηματική υπερχείλιση. Αβίαστα. Φυσικά. ‘Οπως οι ιστορίες της Κατερίνας.
Στο τέλος της παράστασης η Κατερίνα μοιράζει τυχαία στο κοινό κάτι μικρά κόκκινα μαξιλαράκια καρδούλες. Τα πετάει τυχαία. Όπου προσγειωθούν. Το πρώτο, προσγειώθηκε στο κεφάλι μου. Τυχαίο_νοτ. Η παράσταση τελείωσε και μας βρήκε όλους όρθιους υπό τους ρυθμούς του Staying Alive, στην εικονική πια κίνηση του John Travolta. ‘Ολοι όρθιοι, υπό τις οδηγίες της επίσης όρθιας Κατερίνας με την διακριτική στήριξη της Φωτεινής-νοσοκόμας. Πόσο ανεβαστική στιγμή. Απερίγραπτο.
Από την παράσταση της Κατερίνας επιβεβαίωσα τα παρακάτω:
- Είναι σημαντικό να μην χάνουμε το χιούμορ μας.
- Η αγάπη κάνει θαύματα.
- Η ζωή χρειάζεται θάρρος και καλωσύνη. Και τύχη.
- Η ελληνική οικογένεια είναι αθάνατη, με όλες τις δυσλειτουργίες της.
- Οι φίλοι μας είναι θησαυροί.
- Η κοινή λογική, δεν είναι και τόσο κοινή.
- ‘Ενας άνθρωπος που χαμογελά, είναι ακαταμάχητος. Ένας άνθρωπος που γελά με την καρδιά του, είναι ασταμάτητος.
- Όλα τα συναισθήματα, θετικά και αρνητικά, είναι ευπρόσδεκτα και χρήσιμα.
- Ας ανταλλάξουμε την γκρίνια με την ευγνωμοσύνη.
- Η ευτυχία κρύβεται στις πιο απλές στιγμές.
Να πάτε να την δείτε όποτε σας δωθεί η ευκαιρία. Για όλους τους λόγους!
photo credits Gratisography
