Αναπηρία νάρκη
Με τον όρο χειμερία νάρκη χαρακτηρίζεται μια κατάσταση μακράς ύπνωσης, στην οποία περιέρχονται πολλά ζώα κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Η χειμερία νάρκη, σε απλά λόγια, είναι η αδρανοποίηση του σώματος ενός ζώου. Είναι μια κατάσταση ύπνου, αλλά πολύ βαθιού. Δεν μπορεί για παράδειγμα ένα άγγιγμα ή ένας θόρυβος να ξυπνήσει το ζώο. Τα ζώα που πέφτουν σε χειμερία νάρκη, καταφεύγουν σε αυτή τη λύση για τον απλούστατο λόγο οτι δεν μπορούν να επιβιώσουν τους χειμερινούς κρύους μήνες.
Κατά τον ίδιο τρόπο, με έναν παρόμοιο μηχανισμό και με τους γνωστούς μου πια, όρους υπεραπλούστευσης των καταστάσεων, υπάρχει και η κατάσταση της αναπηρίας νάρκης.
Η αναπηρία νάρκη, είναι μια κατάσταση μακράς ύπνωσης, στην οποία περιέρχονται πολλοί άνθρωποι όταν λάβουν τα νέα μιας διάγνωσης για μια χρόνια πάθηση, για μια νέα κατάσταση στην οποία πρέπει να προσαρμοστεί το σώμα τους αλλά και το μυαλό τους. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό γίνεται άπαξ, ενώ σε κάποιες άλλες, όπως η πολλαπλή σκλήρυνση, είναι πιθανό να χρειαστεί να περάσουμε από μια αναπηρία νάρκη κάθε τόσο. Καθώς, κάθε υποτροπή, μας «προσφέρει» νέα δεδομένα και νέες καταστάσεις προς διαχείριση.
Όπως και στην χειμερία νάρκη, όπου ένα άγγιγμα ή ένας θόρυβος δεν αρκούν για να ξυπνήσει το ζώο, έτσι, και στην αναπηρία νάρκη συμβαίνουν πράγματα γύρω μας αλλά δεν είναι ικανά να μας κινητοποιήσουν. Υπάρχει γύρω από τον ανάπηρο ένα συνεχές βουητό. Όλοι, κυρίως οι μη ανάπηροι, κάνουν υποδείξεις για το πώς θα πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα τα πράγματα, με την κορυφαία καταστροφική συμβουλή «Τίποτα δεν άλλαξε». Κι εμείς, βυθισμένοι στην αναπηρία νάρκη μας, παρακολουθούμε, ανήμποροι να αντιδράσουμε σε πρώτη φάση. Μουδιασμένοι, σαν σε υπνική παράλυση, παρακολουθούμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Βασικά, η ζωή συμβαίνει γύρω μας. Συνεχίζεται. Αλλά εμείς, χρειαζόμαστε χρόνο προσαρμογής στις νέες καταστάσεις.
Η βασική διαφορά της χειμερίας από την αναπηρία νάρκη, είναι η χρονική περίοδος. Δεν συμβαίνει δηλαδή απαραίτητα κατά τους χειμερινούς μήνες, και δεν είναι δεδομένο οτι η άνοιξη θα μας βρει αγουροξυπνημένους και πεινασμένους. Η βασική ομοιότητα όμως των δυο, είναι η επιβίωση. Η νάρκη, δίνει τον απαραίτητο χρόνο για προετοιμασία για επιβίωση. Για επιστροφή στην ζωή.
Όταν λαμβάνεις στα χέρια σου μια διάγνωση, και αφού περάσεις το πρώτο στάδιο της άρνησης, και φτάσεις στο στάδιο της συνειδητοποίησης οτι τα πράγματα από εδώ και πέρα θα είναι διαφορετικά, διότι εγώ ως ανάπηρη έχω να σας πω οτι «Όλα άλλαξαν», είναι πολύ φυσιολογικό να πέσεις σε ένα στάδιο νάρκης ή όπως το λένε οι ψυχολόγοι, πένθους. Προτιμώ τη νάρκη (όχι αυτή που πατάς και κάνει μπουμ... αν και πολλές φορές νιώθω ακριβώς έτσι). Η νάρκη σου εξασφαλίζει χρόνο να προσαρμοστείς. Να προετοιμαστείς. Να αποσυνδεθείς. Να επαναπροσδιορίσεις. Να προτεραιοποιήσεις. Να ξεσκαρτάρεις. Να εκτιμήσεις. Να θυμώσεις. Να βρίσεις. Να κλάψεις. Να στενοχωρηθείς. Να συγχωρήσεις.
Και τελικά... ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ.
Να ξυπνήσεις και να το πάρεις από εκεί που το άφησες. Να γελάσεις. Να χαρείς. Να ζήσεις. Να αγαπήσεις. Να συνδεθείς. Να ερωτευτείς. Να διασκεδάσεις. Να εργαστείς. Να γίνεις παραγωγικός. Να δημιουργήσεις. Να τολμήσεις. Να φτιάξεις καινούργιες αναμνήσεις.
Η αναπηρία νάρκη, όπως και η αναπηρία σκέτη, είναι μια κατάσταση.
Μια κατάσταση στην οποία οφείλεις να προσαρμοστείς. Να προσαρμοστείς για να περάσεις στο επόμενο στάδιο. Ομολογουμένως, το επόμενο στάδιο, η νέα «πίστα» στην οποία καλούμαστε να παίξουμε, είναι πιο απαιτητική από την προηγούμενη. Έτσι είναι όμως πάντα οι πίστες. Όσο τις περνάμε, τόσο δυσκολεύει το παιχνίδι.
Γινόμαστε όμως κι εμείς καλύτεροι. Ικανότεροι και πιο δημιουργικοί. Θέλει φαντασία και ικανότητα για να είσαι ανάπηρος και να συνεχίζεις να ζεις. Δεν είναι απλό, ούτε εύκολο. Όμως, τα μεγαλύτερα bonus και οι έξτρα ζωές, έρχονται στις δύσκολες πίστες...
Photo by Pexels/Pixabay
