Βαθιά κατάδυση

Μια φορά κι έναν καιρό, το σωτήριον έτος 2000, αφού επιβιώσαμε του millennium challenge και τελικά δεν κατέρρευσε το σύμπαν στις 31/12/1999 (αφού περάσαμε επιτυχώς την πρόκληση της 9/9/99... τι θυμάμαι!!) είχα τα πρώτα συμπτώματα της πολλαπλής σκλήρυνσης.

Η νέα χιλιετία με βρήκε με κάτι περίεργα νέα «φασόλια». Και εξηγούμαι:

• Φασόλι Νο. 1: Κρίσεις Πανικού. Η κρίση πανικού είναι ένα αιφνίδιο επεισόδιο φόβου και άγχους που συνοδεύεται από σοβαρές σωματικές αντιδράσεις. Ο φόβος αυτός δεν απορρέει από κάποιον πραγματικό κίνδυνο ή προφανή αιτία. Ο πάσχων νιώθει ότι ξαφνικά χάνει τον έλεγχο της σκέψης και του σώματός του, ότι βιώνει κάποια καρδιακή προσβολή ή ακόμη και ότι πεθαίνει.

• Φασόλι Νο. 2: Σύνδρομο Λερμίτ (Lhermitte) ή στο πιο ποιητικό «Σύμπτωμα της καρέκλας του κουρέα» (δεν ξέρω γιατί). Τότε δεν ήξερα οτι το λένε έτσι. Αυτή την πολύτιμη αλλά και άχρηστη γνώση την απέκτησα το 2012 σε μια εκπαιδευτική εκδρομή σε μια Πανεπιστημιακή Κλινική της Ελβετίας που ειδικεύεται στην Πολλαπλή Σκλήρυνση.

Σε αντίθεση με το Φασόλι Νο.2, το οποίο δεν μου δημιουργούσε κανένα θέμα και καμιά φορά το διασκέδαζα κιόλας, το Φασόλι Νο.1 ήταν εφιάλτης. Από τους κακούς κι επαναλαμβανόμενους. Είχα φτάσει σε σημείο να επισκέπτομαι τα επείγοντα στο νοσοκομείο 2 ή και 3 φορές την εβδομάδα, πάντα τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Αντί clubbing κάπως. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις μου, και καθώς πια είχα αποκτήσει μια οικειότητα με τους εφημερεύοντες γιατρούς (αφού θαμώνας), ένας νεαρός γιατρός κάποια στιγμή μου έδωσε ένα Lexotanil στο χέρι, μου είπε να πάω σπίτι μου και να πιω το μισό («με φειδώ» ήταν τα ακριβή του λόγια), να πέσω για ύπνο και να πάω διακοπές.

Ούτε διακοπές πήγα, ούτε το Lexotanil πήρα.

Αντί αυτών, πήρα σβάρνα όλους τους γιατρούς. Όλους, εκτός από νευρολόγους... Καθώς, το Φασόλι Νο. 2, που «δείχνει» σκλήρυνση, ήταν «φιλικό προς τον χρήστη». Αφού λοιπόν σιγουρεύτηκα οτι σκάω απο υγεία - γιατί στο νευρολόγο πήγα πολλά χρόνια αργότερα – αποφάσισα οτι ήμουν πολύ νέα για να έχω ανάγκη από διακοπές, πόσο μάλλον από Lexotanil.

‘Eτσι, πλήρως πιστοποιημένη, με όλα μου τα χαρτιά και εμβόλια ανά χείρας, πήρα την καταπληκτική απόφαση να αρχίσω να κοιτάω τους φόβους μου κατάματα. ‘Ισως έτσι να κατάφερνα να νικήσω τις κρίσεις πανικού στην ρίζα τους. Αν μπορούσα να καταφέρω να επιβληθώ στον εαυτό μου για να κάνω κάτι που με τρομάζει, θα μπορούσα να πω και στην κρίση πανικού την ώρα που μου ερχόταν «σκάσε ηλίθια».

Είπαμε... ήμουν πολύ νέα.

Aπό μικρή λοιπόν, φοβόμουν την θάλασσα. Τα μαύρα νερά. Ο μπαμπάς μου με είχε πάει να δω όλα τα «Σαγόνια του Καρχαρία» και μου έκανε σχεδόν πάντα πλάκες τύπου «τι είναι αυτό που έρχεται πίσω σου» κάθε φορά που κολυμπούσαμε στα βαθιά, ενώ θυμάμαι και να με έχει σπρώξει μέσα στο νερό στην ανοιχτή θάλασσα σε εκδρομή με σκάφος. Είναι αυτά τα «μπαμπαδοαστεία», που την εποχή που μεγάλωνα εγώ δεν ανησυχούσε κανείς για το τι μπορεί να αφήσει αυτό σε ένα παιδί. Νομίζω πως κάθε φορά που βρισκόμουν στα «άπατα», στο υποσυνείδητό μου έπαιζε το εμβληματικό soundtrack του Jaws με ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Πέραν τούτου όμως, τον λατρεύω τον μπαμπά μου... είναι ο καλύτερος. Αρκεί να μην φοβόσουν κάτι.

Έτσι λοιπόν, σε ηλικία 28 ετών, ξεκίνησα τις καταδύσεις με μπουκάλες. Στην αρχή θεωρία. Ο βυθός, οι ρυθμιστές πλευστότητας, ρυθμιστές αναπνοής, ο εξοπλισμός, τα σινιάλα, οι κανόνες ασφάλειας. Πολλές καινούργιες, ενδιαφέρουσες και χρήσιμες πληροφορίες.

Στην πρώτη μας βουτιά, καθίσαμε οκλαδόν τον βυθό και εξοικιωθήκαμε με τον εξοπλισμό μας. Μετά πήγαμε λίγο πιο βαθιά, μάθαμε μεθόδους αποσυμπίεσης, πως να διαχειριστούμε μια αναποδιά όπως το να μας βγει η μάσκα ή να μας τελειώσει ο αέρας από την μπουκάλα. Μετά σταδιακά πήγαμε πιο βαθιά. Μάθαμε να κάνουμε προσανατολισμό, μετά έρευνα και ανέλκυση, μετά βραδινή κατάδυση και χαμηλή ορατότητα, πρώτες βοήθειες... Μετά δεν είχα σταματημό. Η βαθύτερη βουτιά μου ήταν 38 μέτρα.

Στον βυθό, τα χρώματα εξαφανίζονται μέσα στο νερό μετά από λίγα μέτρα. Έτσι, από τα 5 κιόλας μέτρα βάθος δεν βλέπουμε πια το κόκκινο. Το επόμενο που φιλτράρεται είναι το πορτοκαλί στα 10 μέτρα, μετά το κίτρινο στα 15 και τελικά το πράσινο φως στα 20 μέτρα. Το γαλάζιο χάνεται, γύρω στα 25 μέτρα και μετά τα 30 μέτρα βλέπεις κυρίως γκρι και μαύρο.

Έχω να σας πω οτι κάθε φορά φοβόμουν όσο και την πρώτη φορά. Αυτό το άτιμο σημείο του εγκεφάλου μας που είναι υπεύθυνο για τη μνήμη, αυτός ο καταραμένος ιππόκαμπος - πόση ειρωνία χωράει η ζωή μας πράγματι... ανακαλούσε και αναπαρήγαγε το soundtrack του Jaws τόσο απάνθρωπα ζωντανά. Δεν το συνήθισα ποτέ. Όμως, καμία φορά δεν γύρισα να φύγω και δεν επέτρεψα στον φόβο μου να με καθορίσει. Τον κοίταξα κατάματα, του αναγνώρισα την δύναμή του αλλά, αναγνώρισε κι αυτός την δική μου. Είμασταν ίσοι. Κατάλαβα οτι εγώ τον τάιζα και τον διατηρούσα ζωντανό. Κι εκείνος με τη σειρά του, μάλλον το σεβάστηκε και αποφάσισαμε να είμαστε ισοπαλία. Και οι δυο είμασταν εγώ. Δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί. Συμφιλίωση το λένε. Με το μέσα μας.

Η βαθιά κατάδυση των 38 μέτρων, είχε μια εξωκοσμική ηρεμία. Μια ησυχία που όμοιά της δεν έχω ξαναβιώσει ως σήμερα. Αιωρείσαι στο απέραντο κενό. Αυτή η έλλειψη χρωμάτων σου δίνει μια γαλήνη. Σου δίνει χρόνο να κοιτάξεις τα χρώματα μέσα σου. Όλα είναι σε αρμονία. Ακούς την ανάσα σου όσο ποτέ ξανά. Συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμη είναι η αναπνοή σου. Η σημαντικότητα της ύπαρξης. Την εκτιμάς αλλιώς. Όχι μόνο τη δική σου αλλά και του διπλανού σου. Βασική αρχή της κατάδυσης: ποτέ δεν καταδυόμαστε μόνοι και φροντίζουμε να μην χάνουμε ποτέ οπτική επαφή με το ταίρι μας.

Μια παρόμοια βαθιά κατάδυση, καλούμαστε να κάνουμε και όλοι όσοι έχουμε να διαχειριστούμε ένα χρόνιο νόσημα που μας αφήνει μετέωρους στο πριν και το μετά. Δυστυχώς όχι στα 38 μέτρα αλλά στο χάος μέσα μας. Τα κακά νέα είναι οτι δεν αποτελεί επιλογή μας το αν θα βουτήξουμε ή όχι. Τα καλά νέα είναι οτι δεν χρειάζεται να πιάσουμε πάτο και δεν θα το κάνουμε μόνοι μας. Διατηρήστε «οπτική επαφή» με το ταίρι σας. Όπου ταίρι, μπορεί να είναι ο καλύτερος φίλος σας, η οικογένεια σας, η αδελφή ψυχή σας, ο σύντροφος σας, ο σκύλος σας, ο ψυχοθεραπευτής σας. 

Εξακολουθώ να μην πηγαίνω διακοπές και να μην παίρνω Lexotanil. Δεν έχω ξαναπάει σε επείγοντα για κρίση πανικού.

Έχω να κάνω καταδύσεις από το 2002. Το σημαντικό όμως είναι οτι έκανα. Και τώρα ξέρω. Κυρίως όμως, θυμάμαι.

Photo by Pia from Pexels