Το γυμναστήριο

Έχω χρόνια πάθηση. ‘Εχω κινητικούς περιορισμούς. Θέλω να πάω γυμναστήριο.... Η αλήθεια είναι πως έχω υπάρξει αθλήτρια στα νιάτα μου αλλά σε γυμναστήριο είχα να μπω από τότε που ακόμη έτρεχα στον διάδρομο και μπορούσα να χρησιμοποιήσω όλα τα όργανα χωρίς περιορισμούς. Παιδιά, δουλειά, μεταπτυχιακά αλλά κυρίως λάθος προτεραιότητες, με είχαν κρατήσει μακριά από την γυμναστική για περισσότερο απο μια τετραετία. Αυτό βέβαια ήταν και καλό και κακό. ‘Ηταν καλό γιατί είχα μια εξοικίωση με την άσκηση γενικότερα. ’Ηταν επίσης καλό γιατί μου φαινόταν πολύ φυσικό να είναι η άσκηση ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Ήταν όμως πολύ κακό γιατί είχα αναμνήσεις του τι μπορούσε να κάνει το σώμα μου πριν. Πριν την απομυελίνωση. Πριν τα 40. Πριν γενικότερα. Η νέα πραγματικότητα δεν με είχε χτυπήσει ακόμη κατάμουτρα.
Μου είπε κάποτε ένας φυσικοθεραπευτής που με είχε αναλάβει: «Τα γυμναστήρια ξέρεις, δεν είναι για άτομα σαν εσένα. Θα σε κοιτάνε περίεργα. Τα γυμναστήρια είναι για αυτούς που είναι ήδη γυμνασμένοι». Άντε καλέ... σιγά...

Γενικά, να δοκιμάζετε πράγματα. Ειδικά, όταν κάποιος κινείται μέσα σε ένα χώρο και τον ξέρει καλά, να τον ακούτε. Και εξηγούμαι.

Τρεις μήνες μετά από την κατ’ οίκον εκγύμναση, ήρθα σε ένα επίπεδο που μπορούσα πια να επιχειρήσω να βγω σε γυμναστήριο. ΄Εβαλα λοιπόν την καλή μου και περιπετειώδη διάθεση, το πολύχρωμο κολάν μου, τα αθλητικά μου και έκανα την πρώτη μου εμφάνιση στο γυμναστήριο συνοδευόμενη από τον φυσικοθεραπευτή (φθ).

Καταρχήν το να επιλέξουμε γυμναστήριο με εύκολη πρόσβαση απεδείχθη μεγάλη πρόκληση. Οδηγώ μεν, αλλά βαδίζω με μπαστούνι και δεν είμαι και ο πιο σταθερός πεζός. Σε απλά ελληνικά, υπάρχουν μέρες, που είμαι ένα ατύχημα εν εξελίξει (όχι σε αναμονή... σε εξέλιξη ναι). Τα καταπληκτικά ελληνικά πεζοδρόμια, οι χώροι στάθμευσης, τα κολωνάκια, τα σκαλιά, οι ζαρντινιέρες και φυσικά, τα γνωστά σε όλους μας κακάκια των σκύλων (εάν δεν έχει γλιστρήσει το μπαστούνι σας πατώντας κακά σκύλου, δεν ξέρετε τι σημαίνει «near death experience»). ‘Ενα μπουκέτο μικροπροβλημάτων που απαιτούσαν συνδυαστική σκέψη, αρκετές δόσεις χιούμορ κι εφευρετικότητας. Δόξα τω Θεώ, απ’ ολα διέθετε η ομάδα.

Το ξέρατε οτι υπάρχει γυμναστήριο που έχει προβλέψει να έχει θέση στάθμευσης ΑΜΕΑ? Εκεί βέβαια τελειώνει η πρόνοια. Παρκάρεις και είσαι αντιμέτωπος με σκάλες για να μπεις, σκάλες για να πας στα αποδυτήρια, άλλες σκάλες για να χρησιμοποιήσεις τους χώρους εκγύμνασης. Και όχι, δεν έχει ασανσέρ. Τέλος πάντων, όπως προείπα, η ομάδα διέθετε απ’ όλα. Ως εκ τούτου, το γυμναστήριο βρέθηκε. Με θέση parking σχετικά βολική, με ασανσέρ, με εύκολη πρόσβαση και με τουαλέτες σε όλα τα επίπεδα του γυμναστηρίου. Πολύ σημαντικό για όσους έχουν ΠΣ. Μην το γελάτε. Με συνδρομή 10Χ σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει, με ειδική συνεννόηση για να επιτρέπεται η είσοδος στον φυσικοθεραπευτή, με, με, με... αλλά είπαμε. Απ΄ολα διέθετε η ομάδα.

Και ξεκινήσαμε. Στην αρχή διστακτικά. Σιγά σιγά με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Και άρχισα να γεύομαι και να θυμάμαι ένα ένα όλα τα οφέλη της γυμναστικής στο ανθρώπινο σώμα αλλά και στην ψυχή. Τρομερό πράγμα η ενδορφίνες. Εθιστικό. Και περάσαμε από όλα τα στάδια που είχα βιώσει και ως αθλήτρια παλαιότερα. Της προσπάθειας, της χαράς, της ολοκλήρωσης, της απογοήτευσης, του θυμού, του πείσματος, του γέλιου, του κλάματος, της ικανοποίησης, της κόπωσης. Όλα. Συν ένα. Καινούργιο. Που δεν είχα βιώσει ποτέ πριν.

Της παρενόχλησης. Ένιωθα να παρενοχλούμαι από κάποιους γυμναζόμενους που μας κοιτούσαν σαν εισβολείς. Είχαμε εισβάλει στον χώρο της αρμόζουσας κανονικότητας. Κι εγώ, που είχα την δυσκολία μου αλλά και ο φυσικοθεραπευτής που με υποστήριζε, βοηθούσε, κρατούσε, ανάλογα τις ανάγκες της άσκησης. Κανείς μας δεν πληρούσε τις προδιαγραφές του «κανονικού» γυμναζόμενου. ‘Ενιωθα το βλέμμα κάποιων – όχι όλων – τόσο πολύ κολλημένο στην πλάτη μου που κάποιες φορές, αν και ήμουν πλάτη, γυρνούσα να τους κοιτάξω κατάματα με απορία. Πολλές φορές, κοίταζα τον εαυτό μου από την κορυφή ως τα νύχια γιατί νόμιζα πως έχω επάνω μου κάποιο λεκέ, έχει σκιστεί κάτι ή έχω ξεχάσει να φορέσω κάτι... Αυτό το βλέμμα που είναι μεταξύ κακεντρέχειας και οίκτου. Μετά κατάλαβα. Δεν έφταιγαν τα ρούχα μου. Ήμουν από τους «άλλους» αλλά η εικόνα μου δεν παρέπεμπε. ΄Ημουν καλοντυμένη, γραμμωμένη, όμορφη, αστεία, κοινωνική, προσιτή... αλλά ρε γαμώτο... Όπως είπε και ο κος Γιάννης ένα πρωί στο ασανσέρ μπαίνοντας στο γυμναστήριο, αφού με ρώτησε πότε θα φτιάξει το πόδι μου και του είπα οτι έχω πολλαπλή σκλήρυνση: «Κρίμαααααα.... κι είσαι τόσο όμορφη»....

• Γιατί κε Γιάννη, θα ήταν καλύτερα να είμαι και κουτσή και άσχημη;
• Για κάποιο λόγο, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, και όχι λίγοι, που έχουν συνδυάσει την αναπηρία με την κακομοιριά. Δράττομαι της ευκαιρίας να σας πω οτι δεν σχετίζονται οι δυο έννοιες.
• Όλοι οι συνδυασμοί παίζουν. Ανάπηρος και όχι κακομοίρης. Κακομοίρης και όχι ανάπηρος. Ανάπηρος και κακομοίρης. Ούτε ανάπηρος ούτε κακομοίρης.

Αργότερα, που με ανέλαβε μια πολύ διαβασμένη personal trainer, πολλές φορές στο γυμναστήριο μας έδιναν συγχαρητήρια για το κουράγιο μας και για το παράδειγμα που δίναμε. Δεν θέλω να φανώ γρουσούζα, αλλά πάω στοίχημα, οτι δεν σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να συγχαρείτε έναν οποιοδήποτε γυμναζόμενο με τον personal trainer του απλά και μόνο επειδή ασκείται, σωστά;

Με ενοχλεί λοιπόν αυτός ο κοινωνικός ρατσισμός του γυμναστηρίου. Απλά από τότε έως σήμερα έχω αναπτύξει μηχανισμούς αναισθητοποίησης που δεν είχα στην αρχή. Να ξεκαθαρίσω οτι το ίδιο ισχύει και για τους παχύσαρκους οι οποίοι δέχονται κι αυτοί τρομερό bullying που τολμούν να περάσουν το κατώφλι ενός γυμναστηρίου με όλα αυτά τα κιλά. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα το σχόλιο του φυσικοθεραπευτή «Τα γυμναστήρια ξέρεις, δεν είναι για άτομα σαν εσένα. Θα σε κοιτάνε περίεργα. Τα γυμναστήρια είναι για αυτούς που είναι ήδη γυμνασμένοι».

Να σας πω όμως οτι η άσκηση είναι φάρμακο για όλους. Και για την ψυχική αλλά και για την σωματική υγεία. Και αυτό είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο.

Photo by Jorgina Nkosi on Unsplash