Tα μικροπράγματα

Έχετε ποτέ αλήθεια αναλογιστεί, πόσα μικροπράγματα πλαισιώνουν την καθημερινότητά μας;
Πόσα μικρά μικρά και ασήμαντα πράγματα συνθέτουν το παζλ μιας κανονικής ημέρας;

Όλα αυτά τα μικρά που κάνουν τις μέρες μας κάποιες φορές μεγάλες, κάποιες φορές ατελείωτες, κάποιες φορές αξέχαστες. Αν το καλοσκεφτείτε, όλες μας οι μέρες είναι αποτέλεσμα ενός συνόλου μικρών πραγμάτων. Που, με ένα μαγικό τρόπο, κολλάνε το ένα επάνω ή δίπλα στο άλλο και... ΜΠΟΥΜ!!!!!!! Η ζωή μας όλη...

Ένα εύκολο παράδειγμα. Σίγουρα όλοι μας έχουμε βροντήξει το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μας σε μια γωνία του τοίχου ή κάποιου επίπλου και ο πόνος είναι εξόχως δυσανάλογος του μεγέθους αυτού του πολύ μικρού μέλους του σώματός μας. Πάω στοίχημα οτι οι περισσότεροι από εμάς δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία αυτού του μικρού δακτύλου παρά μόνον όταν το βροντήξουμε. Μα τι δουλειά κάνει ακριβώς αυτό το μικρό δακτυλάκι εκεί; Δεν προσφέρει κάτι στην δύναμη ή στην ισορροπία μας. Θα μπορούσε και να λείπει. Κι όμως...

Αυτό που θέλω να πω είναι προφανώς οτι υπάρχουν αμέτρητα μικροπράγματα, διαφορετικά στην καθημερινότητα του κάθε ενός από εμάς, που δεν τα προσέχουμε και τα θεωρούμε δεδομένα μέχρι... μέχρι να έρθει η στιγμή που δεν μπορούμε να τα κάνουμε πια. Ή που τα κάνουμε με προσπάθεια και όχι ως αυτοματοποιημένη διαδικασία. Ή που τα κάνει κάποιος άλλος για εμάς.

Θα μου πείτε, σιγά το πράγμα. Δεν είμαστε εδώ για τα μικρά. Εδώ είμαστε για τα σημαντικά. Τα μεγάλα. Θα συμφωνήσω. Αλλά και όχι. Αν το καλοσκεφτείτε, αυτά τα μικρά συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα. Είναι πολύ λίγες οι «μεγάλες στιγμές» της ζωής μας. Και ακόμη κι αυτές, μπορούν να κριθούν στη λεπτομέρεια. Στα μικροπράγματα δηλαδή.

Μας παρασύρει η ζωή. Ο ξέφρενος ρυθμός της. Μάθαμε να πηγαίνουμε χωρίς αισθήσεις. Δεν στεκόμαστε να αφουγκραστούμε, να ακούσουμε, να γευτούμε, να φωτογραφίσουμε με τα μάτια μας, να νιώσουμε, να απολαύσουμε. Μόνο να προλάβουμε. Τι ακριβώς τρέχουμε να προλάβουμε, δεν είμαστε σίγουροι. Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν το ζούμε.

Πριν από μερικές ημέρες, ήμουν στο αυτοκίνητο με την κόρη μου. Ήταν απόγευμα και πέσαμε πάνω στο ηλιοβασίλεμα. Η μικρή κατενθουσιασμένη με το θέαμα και τα χρώματα που ζωγραφίζονταν στον ουρανό, μου ζήτησε το κινητό μου για να αποθανατίσει τη στιγμή. Για μερικά λεπτά, έχοντας παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό και την αγωνία της να τραβήξει την τέλεια φωτογραφία, ανέπτυξα ταχύτητα ώστε να προλάβω να βρεθούμε στο κατάλληλο σημείο πριν πέσει ο ήλιος. Τελικά, δεν προλάβαμε. Την ώρα που φτάσαμε στο «σωστό σημείο» ο ήλιος είχε ήδη δύσει. Και πάνω που η απογοήτευση έκανε την εμφάνισή της... ΜΠΟΥΜ... παιδική σοφία: «Δεν πειράζει μαμά. Το είδαμε με τα μάτια μας και βγάλαμε την ομορφότερη φωτογραφία για τις αναμνήσεις μας».

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, άρχισα να σκέφτομαι πόσα μικροπράγματα μου χαλούν τη μέρα:

• Να μου βάλω ένα ποτήρι νερό και να το μεταφέρω χωρίς να το χύσω στον δρόμο.
• Ο ολόκληρος φρεσκοφτιαγμένος Freddo που έφτιαξα και πριν προλάβω να πιω μια γουλιά, τα δάχτυλα του χεριού μου αποφάσισαν να αυτονομηθούν, έπαψαν να κρατούν το ποτήρι, και το αφρόγαλα εκτινάχτηκε μαζί με τον καφέ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του σαλονιού.
• Να πλύνω τα δόντια μου χωρίς να στηρίζομαι στο νιπτήρα.
• Να λουστώ με δυο χέρια.
• Να παίξω Playstation με τον γιο μου στην καινούργια του τιμονιέρα.
• Να κάνω πλεξούδες στα μαλλιά της κόρης μου.
• Η χελώνα που είδα να διασχίζει τον δρόμο και δεν μπορούσα να κατέβω από το αυτοκίνητο να την βάλω στην άκρη γιατί ξέρετε... πιο αργή εγώ.
• Να πάω στην άκρη ενός βατήρα ή ενός ψηλού βράχου και να κάνω μια βουτιά. Μια μπόμπα.
• Να μπω στο μετρό (καλά, όχι τώρα με την πανδημία).
• Nα πάω για χορό.
• Nα πάω στη MAC στο Mall να διαλέξω ένα concealer.
• Nα (ξανα)πάω για μπάνιο στους Εγκρεμνούς.
• Να βολτάρω στα σοκάκια της Πλάκας.
• Να πάω για ποδήλατο.
• Να ταξιδέψω και να ξεποδαριαστώ στους δρόμους και να μπαινοβγαίνω σε μουσεία και μαγαζιά.
• Να ανέβω στην Ακρόπολη.
• Να πάω με τα παιδιά μου στο λούνα παρκ. Στο καρτ. Σε πάρτυ. Στην παραλία. Να τα κυνηγήσω στην άμμο.
• Να κάνω ένα τραπέζι στο σπίτι μου όπως παλιά. Να μαγειρέψω για όλους και να τους σερβίρω, να μαζέψω τα πιάτα από το τραπέζι και να τα πλύνω κιόλας μετά.
• Να ψωνίσουμε σχολικά στο βιβλιοπωλείο.
• Να στολίσω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Να του βάλω φωτάκια.
• Να μπω στον Δαρεμά και να ψωνίσω μουστοκούλουρα. Αυτό το μέρος μυρίζει θεϊκά.
• Να να μπω σε ένα ανθοπωλείο να διαλέξω λουλούδια για τη μαμά μου την γιορτή της μητέρας.

Η ίδια η πάθησή μου είναι φτιαγμένη από ένα σωρό μικροπράγματα. Μικρές άσπρες βουλίτσες στη μαγνητική. Που με τη σειρά τους προκαλούν μικρές βλάβες σε διάφορες λειτουργίες του σώματος. Λίγο τα πόδια. Λίγο η ισορροπία. Λίγο η λεπτή κινητικότητα. Λίγο η αφή. Λίγο η σπαστικότητα. Λίγο η κόπωση. Και όοοολα μαζί; ΜΠΟΥΜ!!! Σύστριγγλο....

Καλούμαστε λοιπόν να ξεμάθουμε αυτά που μάθαμε. Έρχεται αυτή η στιγμή που συνειδητοποιείς οτι πρέπει να πατήσεις το reset στον εγκέφαλό σου. Να σταματήσεις να συγκρίνεις τον εαυτό σου, όχι πια με τους άλλους (αυτό είναι το εύκολο), αλλά με τον εαυτό σου πριν το χρόνιο νόσημα. Πριν τις δυσκολίες. Καλούμαστε να ξεχάσουμε ποιοι είμασταν πριν και να προσποιηθούμε με κάποιο τρόπο, οτι δεν είμαστε εμείς. Και αν καταφέρουμε να κάνουμε αυτό το βήμα, θα ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά μπορούμε να είμαστε. Όσο περισσότερο μένουμε σε αυτή τη μετάβαση, από το πριν στο μετά, τόσο δυσκολότερο είναι. Και καθώς, για την δική μου περίπτωση τουλάχιστον, η κατάστασή μου αλλάζει προοδευτικά, αυτή είναι μια διαδικασία που θα πρέπει να επαναλαμβάνω συχνά.

Αυτά τα ρημάδια τα μικροπράγματα είναι μικροαπατεώνες. Υπονομεύουν και κλέβουν τη χαρά μας. Αν επιλέξουμε να εστιάσουμε εκεί... Αν επιλέξουμε να στηλώσουμε τα πόδια μας στον βάλτο. Το γεγονός οτι το σώμα μας μπορεί να αντιμετωπίζει περιορισμούς, δε σημαίνει οτι πρέπει να πράξουμε το αντίστοιχο στο πνεύμα μας.

Αν λοιπόν δεν είσασταν αυτός που είστε, ποιος θα θέλατε να είστε;

Photo by Magda Ehlers from Pexels