Success stories
Είμαι σε μόνιμη σχέση με μια γκόμενα απαιτητική, γκρινιάρα, σαματατζού και κυρίως απρόβλεπτη. Τη λένε πολλαπλή σκλήρυνση. Και ως πολλαπλή, μου χαλάει τα πλάνα, το κέφι, την εικόνα με πολλαπλούς τρόπους. Κλείσαμε οκτώ χρόνια επίσημης σχέσης τον Ιανουάριο που μας πέρασε αλλά ανεπίσημα, μαλλιοτραβιόμαστε εδώ και μια 20ετία. Αυτή η γκόμενα ήρθε και τρύπωσε μέσα μου χωρίς να την καταλάβω. ‘Ισως να ήταν και πάντα εκεί. ‘Εχουμε μεταξύ μας μια οικειότητα. Μια σχέση μίσους και πάθους. Είμαστε αχώριστες. Βριζόμαστε, αγαπιόμαστε, κρατιόμαστε χέρι χέρι και πολλές φορές δοκιμάζουμε τις αντοχές μας. ‘Ενας τύπος εμφυλίου πολέμου.
Είμαστε σε μια μόνιμη διαπραγμάτευση. Για όλα. Από τα πιο απλά (σήκω να φας, να πας τουαλέτα) ως τα πιο σύνθετα (σήκω να κάνεις μπάνιο, να ντυθείς, να οδηγήσεις, να πας δουλειά). Σα να έχεις ένα τρίχρονο που, πριν καν ακούσει τι θα του πεις σε κοιτάει με θράσος και σου σερβίρει ένα βροντερό «ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ» συνοδευόμενο από το απαραίτητο στήλωμα ποδιών. Κυριολεκτικό, επώδυνο στήλωμα. Καμιά φορά αντί για στήλωμα μπορεί να μου σερβίρει κατάρρευση. Φαντάζομαι έχουμε όλοι εικόνα από αυτά τα παιδάκια που κυλιούνται στο πάτωμα και αρνούνται να κάνουν οτιδήποτε. Κάπως έτσι κι αυτή.
Ούτε κι εγώ θέλω. Μου έχουν τελειώσει οι λέξεις. Δεν θέλω να εξηγώ και κυρίως να εξηγούμαι. Θέλω να την αρπάξω από το μαλλί και να την σύρω στο πάτωμα μέχρι εκεί που θέλω να φτάσω. Δεν θέλω να μιλάω για το πως αισθάνομαι. Πώς ξύπνησα σήμερα. Ξύπνησα σήμερα. Αυτό είναι αρκετό. Τι θα κάνω αύριο. Ας λύσω πρώτα το τι θα μπορέσω να κάνω σήμερα. Δεν ξέρω κιόλας. Εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες. Άλλους τους ελέγχω και άλλους όχι.
Αντιλαμβάνομαι οτι είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον άλλο τι ακριβώς μπορείς ή δεν μπορείς να κάνεις. Και γιατί όχι τώρα αφού το έκανες εχθές ή ακόμη χειρότερα, νωρίτερα σήμερα. Έχω βαρεθεί να εξηγώ κυρίως γιατί δεν θέλω να με ακούω.
Κάθε μέρα το παίρνω από την αρχή. Κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί να το πάρω από την αρχή και μέσα στην ίδια μέρα. Ανοίγω τα μάτια μου και με επιφύλαξη αρχίζω να ελέγχω τις σωματικές μου λειτουργίες. Κάτι σαν τους πιλότους των αεροπλάνων πριν την πτήση. Όραση, check. Χέρι, check. Πόδι, check. Κορμός, check. Μετά, έρχομαι σε καθιστή θέση, πατάω τα πόδια μου στο πάτωμα και επιχειρώ να σηκωθώ. Σπάνια πια θα το καταφέρω με την πρώτη. Όμως, όταν ζεις με την σκλήρυνση, μαθαίνεις να εστιάζεις στο αποτέλεσμα. Ο λόγος είναι απλός. Αν κάτσεις και μετρήσεις τις φορές που απέτυχες θα σου στρίψει. Επίσης είναι πολύ εύκολο να σου στρίψει αν θυμάσαι τι έκανες εχθές, τον περασμένο μήνα ή τον περασμένο χρόνο και τι μπορείς να κάνεις σήμερα. Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να οραματιστώ τι θα μπορώ να κάνω αύριο. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που παρά τις συμβουλές των γιατρών και των ψυχοθεραπευτών για το αντίθετο, εγώ επιμένω να μην κρατάω ημερολόγιο. Αν κρατήσω ημερολόγιο, θα χάσω την οπτική του “κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα”. Δεν βρίσκω καμία χρησιμότητα στο να ξεφυλλίζω με νοσταλγία περασμένα μεγαλεία. Προτιμώ να εστιάζω στο σήμερα. Τώρα.
Ακούω συχνά, από τον περίγυρό μου ιστορίες που τους έχουν αφηγηθεί για άτομα με χρόνια νοσήματα που κατάφεραν να κάνουν θαύματα. Να τρέξουν ένα μαραθώνιο, να ολοκληρώσουν ένα Iron Man (δείτε την ταινία 100 Μέτρα) και άλλα πολλά success stories. Συνήθως, η ολοκλήρωση της ενθουσιώδους αφήγησης τέτοιων ιστοριών, τελειώνει με ένα βλέμμα ενθάρρυνσης που σου ρίχνουν κι ένα χτύπημα στον ώμο, τύπου «μην τα παρατάς, μπορείς».
Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για όλους αυτούς τους ήρωες των success stories. ‘Oμως, νιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω οτι όλοι οι υπόλοιποι, δεν τα παρατάμε επειδή δεν καταφέρνουμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω από αυτό που κάναμε εχθές. Είμαστε εδώ και το παλεύουμε με όποιο τρόπο μπορεί ο κάθε ένας από εμάς. Με αυτά που έχουμε. Στα παιδιά μου πάντα λέω «πρέπει πάντα να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτά που έχουμε». Και αυτό κάνω. Και αυτό κάνουμε όλοι.
Ένας από τους φυσικοθεραπευτές που έχω επισκεφθεί, είχε αποφασίσει να με προσεγγίσει με μια διαφορετική πολιτική. Με έβριζε από την ώρα που έμπαινα στο φυσικοθεραπευτήριο μέχρι την ώρα που έβγαινα. Προσπαθούσε να με κινητοποιήσει. Να θίξει τον εγωισμό μου και να με κάνει να πεισμώσω. Μου είπε πολλά και καθόλου ωραία. Μετά από 3 μήνες καθημερινού ωριαίου βρισίματος, είχα πια αρχίσει να το διασκεδάζω. Μετά από 6 μήνες καθημερινού ωριαίου βρισίματος, μπούχτισα. Τον αγκάλιασα, τον ευχαρίστησα και τον αποχαιρέτισα χωρίς να γίνω ποτέ το success story του. Μάλλον αυτός το είχε μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα τώρα που το σκέφτομαι.
Η συνεργασία μου με αυτόν τον φυσικοθεραπευτή, μου επιβεβαίωσε την δυσκολία των άλλων να κατανοήσουν την ψυχολογία και τον τρόπο σκέπτεσθαι αλλά και φέρεσθαι των ασθενών με ένα χρόνιο νόσημα. Όσο και να σε αγαπούν και όσο και να σε ζουν, δεν μπορούν να μπουν στα παπούτσια σου. Η συνήθης κατάληξη είναι κάποιος να νιώθει πληγωμένος, έξαλλος, παρεξηγημένος και ανήμπορος να πλέει μέσα σε έναν ωκεανό τύψεων. Το ακριβώς αντίθετο του success story δηλαδή.
Ο κάθε ένας από εμάς έχει τα δικά του βιώματα, όνειρα και θέλω σε αυτή τη ζωή. Ο ασφαλέστερος δρόμος για την επίτευξη του δικού σας success story είναι να το προσαρμόσετε στα μέτρα σας. Τα δικά σας. Όχι των άλλων. Σαφώς και μας εμπνέουν και μας δίνουν δύναμη και κουράγιο. Όμως είναι σημαντικό ο κάθε ένας από εμάς να βρει τις δικές του ισορροπίες. Πράγμα ομολογουμένως πολύ δύσκολο όταν ζεις μέσα σε ένα σώμα που σε βγάζει εκτός ισορροπίας χωρίς προειδοποίηση. Το πιο δύσκολο κομμάτι για εμένα ήταν να αποδεχθώ μια συνεχώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα. Να αποδεχθώ δηλαδή οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το επόμενο δυσκολότερο ήταν να συγχωρέσω τον εαυτό μου και την ξινή, ιδιότροπη γκόμενα για όλα αυτά που δεν μπορώ να κάνω και για όλα αυτά που κάνω χωρίς να θέλω. Και κάποια που θέλω, αλλά δεν συμβαδίζουν με αυτά που θέλουν οι άλλοι γύρω μου. Γίνομαι δυσάρεστη, το ξέρω. Δε νιώθω όμως τύψεις. Όπως δε νιώθουν και δεν θα πρέπει να νιώθουν οι γύρω μου για όλα αυτά που μου έχουν πει και μου έχουν κάνει κατά καιρούς. Για όλα τα συμπεράσματα που έχουν βγάλει εκ του ασφαλούς για το τι θα πρέπει να αισθάνομαι και το τι θα πρέπει να κάνω. Για όλες τις φορές που έχουν αμφισβητήσει τη λογική μου, τις δυνατότητές μου, το θάρρος και το πείσμα μου. Έχουν υπάρξει φορές που έχω βρεθεί στο πάτωμα, είμαι μόνη και δεν έχω ιδέα πως θα σηκωθώ. Έχουν υπάρξει και φορές που έχω βρεθεί στο πάτωμα και με έχουν βοηθήσει να σηκωθώ. Κι έχουν υπάρξει και φορές που με έχουν προλάβει και δε με έχουν αφήσει να πέσω. Όποιο κι αν είναι το σενάριο της πτώσης, το σημαντικό είναι να μην επιτρέψετε πρώτα στην ξινή γκόμενα (δηλαδή την σκλήρυνση) και στη συνέχεια στον εαυτό σας και τους άλλους να σας συμπεριφερθούν σα να είστε ανήμποροι. Και τα τρία σενάρια πτώσης ή παρολίγο πτώσης τελειώνουν με ένα success story. Είμαστε πάλι όρθιοι.
Sorry but not sorry. I will design my own success story
(και ίσως γράψω και ποίηση... το ‘χω).
Photo by Gerd Altmann from Pexels
