Ευγνωμοσύνη: η αναγνώριση κάποιου καλού που μου έχουν κάνει (ευεργεσία, χάρη κ.λπ.) καθώς και τα αισθήματα φιλίας και ανταπόδοσης που αισθάνομαι για τον ευεργέτη. Η λέξη ευγνωμοσύνη προέρχεται από τον λατινικό όρο gratus, που μπορεί να μεταφραστεί ως ευγνώμων.

Στο άρθρο μου με τίτλο «Η διάγνωση», έγραψα οτι πρέπει να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας πείσει οτι το ισοζύγιο είναι αρνητικό.  Πρέπει να γίνουμε Λερναία ‘Υδρα.  Για κάθε καινούριο περιορισμό που μας επιβάλλει η πάθηση, να βρίσκουμε δύο καινούργιες δραστηριότητες.  Θα σας πω λοιπόν για την δική μου Λερναία ΄Υδρα.  Ή μάλλον, για ένα από τα κεφάλια της.

Κάπου μέσα στο βιβλίο της Χαράς, ο Δαλάι Λάμα αναφέρει ότι ο άνθρωπος έχει τη γενετική προδιάθεση της καλοσύνης. Λειτουργεί δηλαδή με καλή πρόθεση. Μου αρέσει να το πιστεύω αυτό. Μου κάνει τον κόσμο μου ομορφότερο. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που έχω πέσει θύμα των καλών προθέσεων. Και κάπου εκεί, μου τελειώνει και η διαχείριση του θέματος ως άλλος Δαλάι Λάμα ή Ντέσμοντ Τούτου. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει την ταινία «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι». Είναι μια κωμωδία του 1989. Ο Μπέρνι, που κρατάει έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της ταινίας, είναι πεθαμένος... και άλλοι δυο τον περιφέρουν προσπαθώντας να πείσουν όλους τους άλλους οτι είναι ζωντανός. ‘Ετσι ο Μπέρνι κυκλοφορεί κάτωχρος, υποβασταζόμενος και με μια παγωμένη έκφραση... κρατήστε αυτή την εικόνα.

Κάτι δεν πήγαινε καλά από καιρό. Είχα καιρό που στραβοπατούσα. Είχα πέσει με το μωρό στην αγκαλιά στην βάπτισή του. Ακίνητη. Από όρθια θέση βρέθηκα ξαφνικά φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο. Σα να μου «έλυσε» κάποιος τους αστραγάλους. Μετά το ξέχασα βέβαια γιατί ήρθε και το δεύτερο παιδί.

«Τα χρόνια αυτοάνοσα νοσήματα είναι σα να πολεμάς σε έναν ανταρτοπόλεμο. Πολλές φορές, είσαι αναγκασμένος να πυροβολείς στα τυφλά και να εύχεσαι να πετύχεις τους κακούς και μόνο».

Δε με λες κι Ακρόπολη, αλλά τα έχω τα χρονάκια μου. Θυμάμαι δηλαδή Μινιόν στην Αθήνα, που κάηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1980 εν μέσω εορταστικής περιόδου. Θυμάμαι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι μας, ένα χρώμα ασημί, με μοβ στολίδια χωρίς πολλά λαμπάκια. Δεν χρειάζονταν. Σου έβγαζε το μάτι. ‘Ήταν από μόνο του πολύ λαμπερό. Φωτοβολούσε. Και το σπίτι μας μοσχομύριζε. Μοσχομύριζε μαμά και ό,τι αυτό σημαίνει για το κάθε σπίτι. Κι εγώ με την αδερφή μου μαλλιοτραβιόμασταν και τρέχαμε πάνω κάτω. Και ήταν ωραία.

Ένας από τους δυσκολότερους ρόλους μου είναι αυτός της μαμάς. Ισχύει για όλες μας, ανεξάρτητα από χρόνια νοσήματα. Ποια από εμάς δεν έχει αισθανθεί κατώτερη των περιστάσεων; Ποια δεν έχει γεμίσει ενοχές για την δραστηριότητα που δεν κατάφερε να κάνει με το μικρό της παρόλο που την είχε υποσχεθεί; ‘Η για την χαμένη ψυχραιμία, τις αναίτιες φωνές και τα μηδενικά αποθέματα υπομονής στο τέλος μιας απαιτητικής ημέρας;

Δεν είχα πάει πότε στην ζωή μου σε stand-up comedy. Δεν γνώριζα αυτό το χαρισματικό πλάσμα που λέγεται Κατερίνα Βρανά και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον δεν θα την είχα μάθει ποτέ αν δεν είχε σχεδόν πεθάνει.