Έχετε ποτέ αλήθεια αναλογιστεί, πόσα μικροπράγματα πλαισιώνουν την καθημερινότητά μας;
Πόσα μικρά μικρά και ασήμαντα πράγματα συνθέτουν το παζλ μιας κανονικής ημέρας;

Όλα αυτά τα μικρά που κάνουν τις μέρες μας κάποιες φορές μεγάλες, κάποιες φορές ατελείωτες, κάποιες φορές αξέχαστες. Αν το καλοσκεφτείτε, όλες μας οι μέρες είναι αποτέλεσμα ενός συνόλου μικρών πραγμάτων. Που, με ένα μαγικό τρόπο, κολλάνε το ένα επάνω ή δίπλα στο άλλο και... ΜΠΟΥΜ!!!!!!! Η ζωή μας όλη...

Όλα ξεκίνησαν με μια αδυναμία στο αριστερό μου πόδι, που απέκτησε μια ευαισθησία στο να παθαίνει διαστρέμματα. Στην πορεία αυτό εξελίχθηκε σε πτώση άκρου ποδός (drop foot). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σκοντάφτω συχνότερα και να πέφτω. Οι προσπάθειες ενδυνάμωσης του πρόσθιου κνημιαίου δεν απέφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. ‘Ετσι λοιπόν, το 2015 μπήκε το πρώτο βοήθημα στην ζωή μου.

‘Ενα από τα πράγματα που δεν έκανα ποτέ, ήταν να βγάζω εύκολα συμπεράσματα. Ήθελα πάντα να είμαι σίγουρη οτι έχω λάβει όλες τις παραμέτρους υπόψη μου και δεν έχω αδικήσει κανέναν. Μην κρίνετε αν δεν έχετε κληθεί να περπατήσετε ένα μέτρο με «τα παπούτσια» του άλλου. Τα φαινόμενα απατούν.

‘Ολοι έχουμε ακούσει την έκφραση «έριξε λευκή πετσέτα». Προέρχεται από τον χώρο της πυγμαχίας και καθιερώθηκε γύρω στο 1913. Όταν ένας πυγμάχος βρεθεί στριμωγμένος στη γωνία του και τρώει ατελείωτο ξύλο, σε σημείο που μπορεί αυτό να αποβεί επικίνδυνο για την υγεία του ή ακόμη και για την ίδια του τη ζωή ο προπονητής του, είναι αυτός που παίρνει την απόφαση να ρίξει την λευκή πετσέτα στο ρινγκ για να τον προστατεύσει ή να του σώσει τη ζωή. Κάποιος απ’ έξω δηλαδή... που ούτε τρώει, ούτε ρίχνει. Παρατηρεί.

Πολλές φορές, ο διάλογος με ένα παιδί, σου δίνει την ευκαιρία να απλοποιήσεις την σκέψη σου και την πραγματικότητα σου. Για τα παιδιά, όλα γίνονται για αυτό και πιστεύουν στα παραμύθια και για αυτό είναι ευτυχισμένα με τα απλά πράγματα...

Άκουσα πρώτη φορά τη λέξη loner (και όχι lonely) σε μια συνέντευξη της Selma Blair η οποία διαγνώστηκε με Πολλαπλή Σκλήρυνση πριν από μερικά χρόνια. Το θαυμάζω πολύ αυτό το κορίτσι, αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα μας. Η μετάφραση του Loner στα ελληνικά είναι μοναχικός. Και η μοναχικότητα είναι τελείως διαφορετική από τη μοναξιά.

Είμαι σε μόνιμη σχέση με μια γκόμενα απαιτητική, γκρινιάρα, σαματατζού και κυρίως απρόβλεπτη. Τη λένε πολλαπλή σκλήρυνση. Και ως πολλαπλή, μου χαλάει τα πλάνα, το κέφι, την εικόνα με πολλαπλούς τρόπους. Κλείσαμε οκτώ χρόνια επίσημης σχέσης τον Ιανουάριο που μας πέρασε αλλά ανεπίσημα, μαλλιοτραβιόμαστε εδώ και μια 20ετία. Αυτή η γκόμενα ήρθε και τρύπωσε μέσα μου χωρίς να την καταλάβω. ‘Ισως να ήταν και πάντα εκεί. ‘Εχουμε μεταξύ μας μια οικειότητα. Μια σχέση μίσους και πάθους. Είμαστε αχώριστες. Βριζόμαστε, αγαπιόμαστε, κρατιόμαστε χέρι χέρι και πολλές φορές δοκιμάζουμε τις αντοχές μας. ‘Ενας τύπος εμφυλίου πολέμου.

Ο Ελύτης είχε πει κάποτε «Να χαίρεσαι τρια πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους και μια αγάπη»...

Εκτός αν διαθέτετε υπεράνθρωπες ιδιότητες, στην μάχη σας για ισορροπία στη ζωή, θα χρειαστείτε συμμάχους. Ο Superman είχε τον Olsen, ο Batman είχε τον Alfred. Καθώς δεν είμαι υπερήρωας, χρειάζομαι περισσότερους από έναν. Έχω δίπλα μου περισσότερο κόσμο από όσο θα ήλπιζα, πρόθυμο να με υποστηρίξει, να με βοηθήσει, να με καταλάβει και κυρίως να με αποδέχεται και να με αγαπάει για αυτό που είμαι. Και πριν και μετά.

Ευγνωμοσύνη: η αναγνώριση κάποιου καλού που μου έχουν κάνει (ευεργεσία, χάρη κ.λπ.) καθώς και τα αισθήματα φιλίας και ανταπόδοσης που αισθάνομαι για τον ευεργέτη. Η λέξη ευγνωμοσύνη προέρχεται από τον λατινικό όρο gratus, που μπορεί να μεταφραστεί ως ευγνώμων.