Είμαι σε μόνιμη σχέση με μια γκόμενα απαιτητική, γκρινιάρα, σαματατζού και κυρίως απρόβλεπτη. Τη λένε πολλαπλή σκλήρυνση. Και ως πολλαπλή, μου χαλάει τα πλάνα, το κέφι, την εικόνα με πολλαπλούς τρόπους. Κλείσαμε οκτώ χρόνια επίσημης σχέσης τον Ιανουάριο που μας πέρασε αλλά ανεπίσημα, μαλλιοτραβιόμαστε εδώ και μια 20ετία. Αυτή η γκόμενα ήρθε και τρύπωσε μέσα μου χωρίς να την καταλάβω. ‘Ισως να ήταν και πάντα εκεί. ‘Εχουμε μεταξύ μας μια οικειότητα. Μια σχέση μίσους και πάθους. Είμαστε αχώριστες. Βριζόμαστε, αγαπιόμαστε, κρατιόμαστε χέρι χέρι και πολλές φορές δοκιμάζουμε τις αντοχές μας. ‘Ενας τύπος εμφυλίου πολέμου.

Ο Ελύτης είχε πει κάποτε «Να χαίρεσαι τρια πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους και μια αγάπη»...

Εκτός αν διαθέτετε υπεράνθρωπες ιδιότητες, στην μάχη σας για ισορροπία στη ζωή, θα χρειαστείτε συμμάχους. Ο Superman είχε τον Olsen, ο Batman είχε τον Alfred. Καθώς δεν είμαι υπερήρωας, χρειάζομαι περισσότερους από έναν. Έχω δίπλα μου περισσότερο κόσμο από όσο θα ήλπιζα, πρόθυμο να με υποστηρίξει, να με βοηθήσει, να με καταλάβει και κυρίως να με αποδέχεται και να με αγαπάει για αυτό που είμαι. Και πριν και μετά.

Ευγνωμοσύνη: η αναγνώριση κάποιου καλού που μου έχουν κάνει (ευεργεσία, χάρη κ.λπ.) καθώς και τα αισθήματα φιλίας και ανταπόδοσης που αισθάνομαι για τον ευεργέτη. Η λέξη ευγνωμοσύνη προέρχεται από τον λατινικό όρο gratus, που μπορεί να μεταφραστεί ως ευγνώμων.

Στο άρθρο μου με τίτλο «Η διάγνωση», έγραψα οτι πρέπει να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας πείσει οτι το ισοζύγιο είναι αρνητικό.  Πρέπει να γίνουμε Λερναία ‘Υδρα.  Για κάθε καινούριο περιορισμό που μας επιβάλλει η πάθηση, να βρίσκουμε δύο καινούργιες δραστηριότητες.  Θα σας πω λοιπόν για την δική μου Λερναία ΄Υδρα.  Ή μάλλον, για ένα από τα κεφάλια της.

Κάπου μέσα στο βιβλίο της Χαράς, ο Δαλάι Λάμα αναφέρει ότι ο άνθρωπος έχει τη γενετική προδιάθεση της καλοσύνης. Λειτουργεί δηλαδή με καλή πρόθεση. Μου αρέσει να το πιστεύω αυτό. Μου κάνει τον κόσμο μου ομορφότερο. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που έχω πέσει θύμα των καλών προθέσεων. Και κάπου εκεί, μου τελειώνει και η διαχείριση του θέματος ως άλλος Δαλάι Λάμα ή Ντέσμοντ Τούτου. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει την ταινία «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι». Είναι μια κωμωδία του 1989. Ο Μπέρνι, που κρατάει έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της ταινίας, είναι πεθαμένος... και άλλοι δυο τον περιφέρουν προσπαθώντας να πείσουν όλους τους άλλους οτι είναι ζωντανός. ‘Ετσι ο Μπέρνι κυκλοφορεί κάτωχρος, υποβασταζόμενος και με μια παγωμένη έκφραση... κρατήστε αυτή την εικόνα.

Κάτι δεν πήγαινε καλά από καιρό. Είχα καιρό που στραβοπατούσα. Είχα πέσει με το μωρό στην αγκαλιά στην βάπτισή του. Ακίνητη. Από όρθια θέση βρέθηκα ξαφνικά φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο. Σα να μου «έλυσε» κάποιος τους αστραγάλους. Μετά το ξέχασα βέβαια γιατί ήρθε και το δεύτερο παιδί.

«Τα χρόνια αυτοάνοσα νοσήματα είναι σα να πολεμάς σε έναν ανταρτοπόλεμο. Πολλές φορές, είσαι αναγκασμένος να πυροβολείς στα τυφλά και να εύχεσαι να πετύχεις τους κακούς και μόνο».

Δε με λες κι Ακρόπολη, αλλά τα έχω τα χρονάκια μου. Θυμάμαι δηλαδή Μινιόν στην Αθήνα, που κάηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1980 εν μέσω εορταστικής περιόδου. Θυμάμαι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι μας, ένα χρώμα ασημί, με μοβ στολίδια χωρίς πολλά λαμπάκια. Δεν χρειάζονταν. Σου έβγαζε το μάτι. ‘Ήταν από μόνο του πολύ λαμπερό. Φωτοβολούσε. Και το σπίτι μας μοσχομύριζε. Μοσχομύριζε μαμά και ό,τι αυτό σημαίνει για το κάθε σπίτι. Κι εγώ με την αδερφή μου μαλλιοτραβιόμασταν και τρέχαμε πάνω κάτω. Και ήταν ωραία.