Σήμερα, καθώς πάλευα να βάλω τα πόδια μου σε μια σειρά ενώ η σπαστικότητα είχε χτυπήσει κόκκινο για να κάνω μια άσκηση, έμεινα να κοιτάζω σε ύπτια θέση το είδωλό μου στο τζάμι. Ήμουν ξαπλωμένη σε ένα στρωματάκι γυμναστικής, φορούσα τα αθλητικά μου και η όψη που έβλεπα ήταν η πλαϊνή. Μια όψη, που ανεξάρτητα με τον σωματότυπο είναι συνήθως κολακευτική. Ξαπλωμένη λοιπόν σε αυτή τη θέση, θυμήθηκα πριν από αρκετά χρόνια, οτι το μόνιμο «παράπονο» που είχαμε με τις φιλενάδες μου από τους άντρες που βγαίναμε ή γνωρίζαμε τότε, ήταν οτι οι περισσότεροι μας ήθελαν μόνο για το κορμί μας. Και όχι δεν είμαστε κορμάρες, κουκλάρες ή δίμετρες. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι. Σχεδόν. Νομίζω καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
