BLOG

#metoo

#metoo

Ο Κώστας ήταν οικογενειακός φίλος. ‘Ηταν αυτό που λέμε «υπεράνω υποψίας». Προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Ήταν παντρεμένος. Είχε ένα παιδί. Αγόρι. Ο μικρός του πρέπει να ήταν τότε 2-3 ετών.

Η ακαταμάχητη γοητεία του θάρρους

Η ακαταμάχητη γοητεία του θάρρους

Σήμερα, καθώς πάλευα να βάλω τα πόδια μου σε μια σειρά ενώ η σπαστικότητα είχε χτυπήσει κόκκινο για να κάνω μια άσκηση, έμεινα να κοιτάζω σε ύπτια θέση το είδωλό μου στο τζάμι. Ήμουν ξαπλωμένη σε ένα στρωματάκι γυμναστικής, φορούσα τα αθλητικά μου και η όψη που έβλεπα ήταν η πλαϊνή. Μια όψη, που ανεξάρτητα με τον σωματότυπο είναι συνήθως κολακευτική. Ξαπλωμένη λοιπόν σε αυτή τη θέση, θυμήθηκα πριν από αρκετά χρόνια, οτι το μόνιμο «παράπονο» που είχαμε με τις φιλενάδες μου από τους άντρες που βγαίναμε ή γνωρίζαμε τότε, ήταν οτι οι περισσότεροι μας ήθελαν μόνο για το κορμί μας. Και όχι δεν είμαστε κορμάρες, κουκλάρες ή δίμετρες. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι. Σχεδόν. Νομίζω καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

Φόβος & Ενοχή

Φόβος & Ενοχή

Προφανώς και έχουμε όλοι εμπεδώσει οτι η Πολλαπλή Σκλήρυνση είναι μια νόσος που εκφράζεται και ως «δακτυλικό αποτύπωμα». Γνωρίζουμε, από πρώτο χέρι, οτι η απεικονιστική με την κλινική εικόνα συχνά δεν συμβαδίζουν. Οτι ο κάθε ένας από εμάς παρουσιάζει συμπτώματα, ή συνδυασμό συμπτωμάτων που είναι μοναδικά παρόλο που μπορεί να έχουμε τον ίδιο «τύπο» της νόσου, όπως π.χ. η προϊούσα μορφή.

Υπάρχουν όμως δυο συμπτώματα που δεν συζητάμε πολύ και είναι κοινά στο μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών αλλά και των οικείων του:

Ο φόβος και η ενοχή

Βαθιά κατάδυση

Βαθιά κατάδυση

Μια φορά κι έναν καιρό, το σωτήριον έτος 2000, αφού επιβιώσαμε του millennium challenge και τελικά δεν κατέρρευσε το σύμπαν στις 31/12/1999 (αφού περάσαμε επιτυχώς την πρόκληση της 9/9/99... τι θυμάμαι!!) είχα τα πρώτα συμπτώματα της πολλαπλής σκλήρυνσης.

Η νέα χιλιετία με βρήκε με κάτι περίεργα νέα «φασόλια». Και εξηγούμαι:

Μαμά, θα έρθεις;

Μαμά, θα έρθεις;

Η πιο τρομακτική ερώτηση. Μια ερώτηση που μπορεί να έχει πολλές εκδοχές:

  • Μαμά, θα έρθεις στη σχολική γιορτή;
  • Μαμά, θα έρθεις στο πάρτυ;
  • Μαμά, θα έρθεις στους αγώνες;
  • Μαμά, θα έρθεις στην παράσταση;
  • Μαμά, θα έρθεις στο λούνα παρκ;
  • Μαμά, θα έρθεις στις νεροτσουλήθρες;
  • Μαμά, θα έρθεις στην παιδική χαρά;
  • Μαμά, θα έρθεις στο Εμπορικό κέντρο;
  • Μαμά, θα έρθεις στο Μουσείο;
  • Μαμά, θα έρθεις στην Ανάσταση;
  • Μαμά, θα έρθεις στο κρεβάτι μου για καληνύχτα;
Tα μικροπράγματα

Tα μικροπράγματα

Έχετε ποτέ αλήθεια αναλογιστεί, πόσα μικροπράγματα πλαισιώνουν την καθημερινότητά μας;
Πόσα μικρά μικρά και ασήμαντα πράγματα συνθέτουν το παζλ μιας κανονικής ημέρας;

Όλα αυτά τα μικρά που κάνουν τις μέρες μας κάποιες φορές μεγάλες, κάποιες φορές ατελείωτες, κάποιες φορές αξέχαστες. Αν το καλοσκεφτείτε, όλες μας οι μέρες είναι αποτέλεσμα ενός συνόλου μικρών πραγμάτων. Που, με ένα μαγικό τρόπο, κολλάνε το ένα επάνω ή δίπλα στο άλλο και... ΜΠΟΥΜ!!!!!!! Η ζωή μας όλη...

Τα βοηθήματα

Τα βοηθήματα

Όλα ξεκίνησαν με μια αδυναμία στο αριστερό μου πόδι, που απέκτησε μια ευαισθησία στο να παθαίνει διαστρέμματα. Στην πορεία αυτό εξελίχθηκε σε πτώση άκρου ποδός (drop foot). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σκοντάφτω συχνότερα και να πέφτω. Οι προσπάθειες ενδυνάμωσης του πρόσθιου κνημιαίου δεν απέφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. ‘Ετσι λοιπόν, το 2015 μπήκε το πρώτο βοήθημα στην ζωή μου.

Τι βλέπετε και τι δεν βλέπετε

Τι βλέπετε και τι δεν βλέπετε

‘Ενα από τα πράγματα που δεν έκανα ποτέ, ήταν να βγάζω εύκολα συμπεράσματα. Ήθελα πάντα να είμαι σίγουρη οτι έχω λάβει όλες τις παραμέτρους υπόψη μου και δεν έχω αδικήσει κανέναν. Μην κρίνετε αν δεν έχετε κληθεί να περπατήσετε ένα μέτρο με «τα παπούτσια» του άλλου. Τα φαινόμενα απατούν.

Λευκή Πετσέτα

Λευκή Πετσέτα

‘Ολοι έχουμε ακούσει την έκφραση «έριξε λευκή πετσέτα». Προέρχεται από τον χώρο της πυγμαχίας και καθιερώθηκε γύρω στο 1913. Όταν ένας πυγμάχος βρεθεί στριμωγμένος στη γωνία του και τρώει ατελείωτο ξύλο, σε σημείο που μπορεί αυτό να αποβεί επικίνδυνο για την υγεία του ή ακόμη και για την ίδια του τη ζωή ο προπονητής του, είναι αυτός που παίρνει την απόφαση να ρίξει την λευκή πετσέτα στο ρινγκ για να τον προστατεύσει ή να του σώσει τη ζωή. Κάποιος απ’ έξω δηλαδή... που ούτε τρώει, ούτε ρίχνει. Παρατηρεί.

Info

Βασικά μου όπλα το χιούμορ, ο σαρκασμός, το πείσμα και το θάρρος.
Είμαι η ‘Ολγα, είμαι 47 ετών και πάσχω από πολλαπλή σκλήρυνση.
Και είμαι καλά.

 

 

ossom logo 680x150