Δε με λες κι Ακρόπολη, αλλά τα έχω τα χρονάκια μου. Θυμάμαι δηλαδή Μινιόν στην Αθήνα, που κάηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1980 εν μέσω εορταστικής περιόδου. Θυμάμαι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι μας, ένα χρώμα ασημί, με μοβ στολίδια χωρίς πολλά λαμπάκια. Δεν χρειάζονταν. Σου έβγαζε το μάτι. ‘Ήταν από μόνο του πολύ λαμπερό. Φωτοβολούσε. Και το σπίτι μας μοσχομύριζε. Μοσχομύριζε μαμά και ό,τι αυτό σημαίνει για το κάθε σπίτι. Κι εγώ με την αδερφή μου μαλλιοτραβιόμασταν και τρέχαμε πάνω κάτω. Και ήταν ωραία.

Ένας από τους δυσκολότερους ρόλους μου είναι αυτός της μαμάς. Ισχύει για όλες μας, ανεξάρτητα από χρόνια νοσήματα. Ποια από εμάς δεν έχει αισθανθεί κατώτερη των περιστάσεων; Ποια δεν έχει γεμίσει ενοχές για την δραστηριότητα που δεν κατάφερε να κάνει με το μικρό της παρόλο που την είχε υποσχεθεί; ‘Η για την χαμένη ψυχραιμία, τις αναίτιες φωνές και τα μηδενικά αποθέματα υπομονής στο τέλος μιας απαιτητικής ημέρας;

Δεν είχα πάει πότε στην ζωή μου σε stand-up comedy. Δεν γνώριζα αυτό το χαρισματικό πλάσμα που λέγεται Κατερίνα Βρανά και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον δεν θα την είχα μάθει ποτέ αν δεν είχε σχεδόν πεθάνει.

«Κίνδυνος Πτώσης». Μου θύμισε το καταπληκτικό «Προσοχή Πτώση Βλάχων» που έβλεπες πάνω από την υπαίθρια αγορά χαλιών στην Αράχοβα και με έπιασε νευρικό γέλιο. Πόσο είχε αλλάξει η ζωή μου μέσα σε μια 10ετία. Από την Αράχοβα στο Υγεία. Είχε όμως όντως αλλάξει? Και στο βουνό έπεφτα. Και στο νοσοκομείο.

"Τα γυμναστήρια ξέρεις, δεν είναι για άτομα σαν εσένα. Θα σε κοιτάνε περίεργα. Τα γυμναστήρια είναι για αυτούς που είναι ήδη γυμνασμένοι".

Αγαπημένοι μου απαισιόδοξοι μπουρδολόγοι, σας έχω νέα. Ενοχλητικά νέα ίσως. Υπάρχουν και καλύτερα!