Οι άλλοι

Από την ημέρα της σύλληψής μας, ως έμβρυα ακόμη, ξεκινά η σύγκρισή μας με τους άλλους. Όταν γεννιόμαστε, μας μετρούν, μας ζυγίζουν και μας κάνουν διάφορα tests για να δουν πώς αντιδρούμε σε σχέση με τους άλλους. Τους πολλούς. Τη νόρμα. Την πλειοψηφία που είναι υπεύθυνη για την καμπύλη μέσα στην οποία πρέπει να βρούμε την θέση μας κι εμείς, ως μια κουκίδα.

Σε αυτή τη βάση, των άλλων, των πολλών, περνάμε το πρώτο και μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας καθορίζοντας τα επιτεύγματά μας, τις σχολικές μας αλλά και τις επαγγελματικές επιδόσεις. Το σωματικό μας βάρος, το ύψος. Τα ρούχα, τα μαλλιά. You name it, που λένε και στο χωριό μου.

Παράλληλα με αυτό το σκεπτικό, τα τελευταία χρόνια, έχει αναπτυχθεί πολύ και η αίσθηση της μοναδικότητας. Της διαφορετικότητας. Είμαστε όλοι ξεχωριστοί, μοναδικοί και αναντικατάστατοι. Μας το λέει η μαμά μας, μας το μαθαίνουν στο σχολείο. Και κάπως έτσι, μπορεί ο άνθρωπος να τρελλαθεί. Τελικά, είμαι μοναδικός, ξεχωριστός και αποδεκτός για αυτό που είμαι ή είμαι απλά πάνω ή κάτω από τον μέσο όρο; Τι θα μου συμβεί αν βγω «εκτός καμπύλης», εκτός «νόρμας»;

Προσωπική μου εκτίμηση, με τα όσα έχω δει έως σήμερα, είναι οτι αυτοί που δικαιούνται να βγουν εκτός «νόρμας» είναι αυτοί που θα φύγουν επάνω από την καμπύλη. Οι άριστοι. Οι τέλειοι. Οι πιο όμορφοι. Οι πρωταθλητές. Οι εξαιρετικά ταλαντούχοι. Οι ήρωες.

Αν βγεις εκτός νόρμας προς τα πάνω, είσαι ασφαλής. Είσαι θεότητα. Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές για εσένα και όλα μοιάζουν, και είναι, δυνατά. Οι άλλοι σε αποθεώνουν. Οι «άλλοι» βέβαια έχουν πάντα να σχολιάσουν ή να προτείνουν. Προσπαθούν να σε φτάσουν, να σου μοιάσουν. Πολλές φορές, στην προσπάθειά τους αυτή, προσπαθούν να σε μειώσουν για να νιώσουν καλύτερα.

Τι γίνεται όμως με αυτούς που βγαίνουν εκτός από την κάτω πλευρά; Λόγω μιας γεννετικής ανωμαλίας. Ενός ατυχήματος. Μιας χρόνιας πάθησης. Τι γίνεται με τους «ελαττωματικούς» της καμπύλης μας; Πόσο ισχύει εδώ το «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι»; Που πάει το ο καθένας είναι μοναδικός, διαφορετικός, αναντικατάστατος; Και εδώ, οι άλλοι «ξεσαλώνουν». Είναι γεμάτοι ιδέες, προτάσεις, παραινέσεις, δηκτικά σχόλια.

Τα «άκρα» της νόρμας δεν τα αγαπούν οι άλλοι. Αυτοί, του μέσου όρου. Και στις δυο περιπτώσεις, οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν, θα γίνουν δέκτες κριτικής. Θα γίνουν δακτυλοδεικτούμενοι. Η διαφορά βέβαια είναι, οτι οι μεν πάνω από την καμπύλη θα τύχουν αποθέωσης, οι δε κάτω από την καμπύλη θα τύχουν «αφανισμού».

Η χρονιά που φεύγει, λόγω πανδημίας, έβαλε και τους άλλους σε μια νοοτροπία ευαλωτότητας που μέχρι πρότεινος αφορούσε μόνο τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού». Μπήκαν για λίγο στα παπούτσια μας. Κάποιοι τα φόρεσαν με στοργή, κάποιοι άλλοι με τρόμο, κάποιοι με ενσυναίσθηση και κάποιοι δεν χώρεσαν ποτέ και είπαν οτι ο ιός είναι μια ευκαιρία να «καθαρίσει ο τόπος». Κι αν δεν το είπαν με λόγια, το είπαν με τις πράξεις τους.

Αν έχω λοιπόν μια ευχή για τη χρονιά που έρχεται, είναι να έχετε πάντα στο μυαλό σας οτι «εμείς είμαστε οι άλλοι». Και με αυτό να πορευτείτε.

Photo by Jeffrey Czum from Pexels