Το Σώμα μου

Η σχέση μας με το σώμα μας, είναι ίσως από τις πιο περίπλοκες στη ζωή μας. Σε όλες τις ηλικίες.

Ως βρέφη, ανακαλύπτουμε με έκπληξη οτι είμαστε κάτι παραπάνω από μάτια και στόμα. Παρατηρούμε με έκσταση τα δάχτυλα των χεριών μας και προσφέρουμε τρομερή διασκέδαση στους μεγάλους ανακαλύπτωντας τα πόδια μας... τα οποία επίσης βάζουμε στο στόμα μας, μη έχοντας καμία επίγνωση στη χρησιμότητά τους... ή τέλος πάντων σε αυτό που σχεδιάστηκαν αρχικά να κάνουν.

Ως μπόμπιρες, είμαστε συνεχώς σε μια διαμάχη με το σώμα μας αφού του ζητάμε να κάνει πράγματα για τα οποία ο εγκέφαλός μας ακόμη, δεν έχει την απαραίτητη «καλωδίωση»...Σε αυτή τη φάση, είμαστε συνεχώς μελανιασμένοι. Κάπου έχουμε μονίμως ένα «μπουμ».

Μετά, γινόμαστε παιδάκια. Και ίσως, λέω ίσως, είναι η μοναδική φάση της ζωής μας που το σώμα μας «τα σπάει» ρε φίλε... Κάνει αυτό που θέλουμε. Παίζει. Δεν μας νοιάζει το ύψος, το βάρος, η διάπλαση. Στις παιδικές ηλικίες, το ζητούμενο είναι ΕΝΑ. ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ.

Μετά, έρχεται η εφηβεία. ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι σωστό επάνω μας. Πολλές τρίχες. Καθόλου τρίχες. Λιγότερες ή περισσότερες τρίχες, πάντα στα σημεία που δεν τις θέλεις. Μπούτια. Πολύ αδύνατα πόδια. Πλάτες. Μικρές πλάτες. Μπράτσα. Χεράκια καλαμάκια. Κοντός, ψηλός, σπυριάρης... και ορμόνες. Πολλές από δαύτες, σε αναλογίες ό,τι κάτσει. ΕΞΑΛΛΟΙ...

Στην φάση της ενηλικίωσης, προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε αυτό που λέμε «εξιδανικευμένη κανονικότητα». Θέλουμε να έχουμε ένα «κανονικό βάρος» (;;;), ένα «κανονικό ύψος» (;;;) και μια «κανονική εμφάνιση»... (εδώ κι αν ;;;;;;).

Προσωπικά, στο στάδιο μετά το «παιδάκια», δεν θυμάμαι να είχα ποτέ καλή σχέση με το σώμα μου. Πάντα, όμως πάντα, είχε κάτι λάθος. Ήμουν κοντή, ήμουν παχουλή, ήμουν κοκκαλιάρα, ήμουν αγύμναστη, ήμουν πολύ γυμνασμένη, ήμουν ατσούμπαλη, είχα κοιλιά... είχα τρέλα στο κεφάλι.

Και μετά από μερικά χρόνια, ήμουν και είμαι, και ανάπηρη. Πάλι το βλαμμένο κάνει ό,τι του κατέβει. Πάλι σημεία του σώματός μου έχουν αυτονομηθεί. Πάλι γαμήθηκε η καλωδίωση και πάλι έχω πολλά «μπουμ». Και ευτυχώς, ακόμη μπορώ να βάλω το πόδι μου στο στόμα μου, αν και τώρα ξέρω οτι δεν σχεδιάστηκε αρχικά για αυτό.

Τελευταία όμως, δεν ξέρω αν φταίει το ζεν της αναπηρίας ή το ζεν των 50, έχω αρχίσει και το αγαπάω το σώμα μου. Δεν έχω αρχίσει να το φροντίζω όπως του πρέπει ακόμη, αλλά ένα βήμα τη φορά...

Το αγαπάω λοιπόν γιατί έχουμε περάσει μαζί δια πυρός και σιδήρου. Γιατί όλες τις φορές που του συμπεριφέρθηκα βάναυσα, αυτό επέμεινε να με κρατήσει όρθια ή έστω, καθιστή.

Μαζί έχουμε διασκεδάσει, παίξει, χορέψει, αθληθεί, ερωτευτεί, τραυματιστεί, αναρρώσει.

Έχει κουβαλήσει και υποστεί την τρέλα μου, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και πάντα έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να με κρατήσει ζωντανή. Ακόμη και στις πιο αυτοκαταστροφικές μου στιγμές, αυτό, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις να μου δώσει μια ακόμη μέρα, για να δω οτι θα ξημερώσει καλύτερη.

Μεγάλωσε μέσα του δυο καταπληκτικά παιδιά. Τα οποία βλέπω σήμερα, μέσα στα δικά τους σώματα που μεγαλώνουν και προσπαθώ να τους κερδίσω χρόνο, να τους μάθω να το αγαπάνε νωρίτερα απ’ ότι αγάπησα εγώ το δικό μου.

Το αγαπάω γιατί είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης και θαυματοποιός που ξέρω. ΄Εχει άποψη. Έχει ιδέες. Είναι εφευρετικό. Φτιάχνει πράγματα. Και ανθρώπους ενίοτε. Τα χαλάει μετά και τα κάνει αλλιώς. Όμως, πάντα, αλλά πάντα, βρίσκει ένα τρόπο να το κάνει. Το σώμα μας πάντα βρίσκει τρόπους να προσαρμοστεί. Αρκεί να βοηθήσει το μυαλό μας. Είναι τρελό παρεάκι αυτά τα δυο.

Δεν μπορείς να τρέξεις; Περπάτα. Δεν μπορείς να περπατήσεις ίσια, δρεπάνισε. Έπεσες; ΣΗΚΩ. Έσπασες το πόδι σου; Μισό να χτίσω καινούργιο οστό... (Φτιάξε και λίγη μυελίνη... δεν θα με χάλαγε...). Κόπηκες κι αιμορραγείς; Μισό να πήξω και να φτιάξω καινούργιο δέρμα... Έφαγες αηδία; Κάτσε να στην βγάλω... Έχεις πυρετό; Κάτσε να ιδρώσουμε λίγο να συνέλθεις...

Το αγαπάω γιατί παρά τις αναπηροζαβλακομάρες του, είναι ολόδικό μου.

Είμαι εγώ.

Και είμαι κι εγώ ένα κινούμενο θαύμα... όπως όλοι μας.

Photo by Pexels.com