Τα ανείπωτα
Τι είναι τα ανείπωτα;
Ορισμός: που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, τόσο σημαντικός, έντονος, συνταρακτικός ≈ συνώνυμα: απερίγραπτος, άφατος.
Είναι όλα αυτά που φέρνει μαζί της η ζωή, η χρόνια πάθηση και οι δυσκολίες της, που ποτέ δεν συζητάμε με τους άλλους. Είναι αυτές οι δύσκολες, πολύ δύσκολες στιγμές, που δεν έχεις το θάρρος, το κουράγιο, το ψυχικό σθένος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω, να τις μοιραστείς με κανέναν. Αυτές οι στιγμές, που οριακά, παραδέχεσαι στον εαυτό σου οτι όντως τις ζεις, οτι είναι πραγματικές.
Αυτές οι στιγμές που θα ξεχειλίσει η ντροπή, η απελπισία, η ανημπόρια (Θεέ μου πόσο μισώ αυτή τη λέξη...). Οι στιγμές που στερούνται θυμού, που νιώθεις να σε καταπίνει όλο αυτό που συμβαίνει. Που νιώθεις τόσο δα μικρούλης κι αβοήθητος. Τόσο, που όλη η αγάπη που πιθανώς λαμβάνεις από τους γύρω σου, όλη η υποστήριξη, σου φαίνεται σταγόνα στον ωκεανό. Που δεν υπάρχει τίποτα, απολύτως τίποτα, που κάποιος μπορεί να σου πει ή να κάνει για εσένα και να έχει αποτέλεσμα.
Δεν συνηθίζω να σας «μαυρίζω». Όμως, στις ζωές όλων μας, υπάρχει και αυτό. Και δεν χρειάζεται να το χώνουμε κάτω από το χαλί. Δεν κάνει κιόλας.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ, έχω τέτοιες στιγμές. Κάποιες απλές και καθημερινές, κάποιες όχι και τόσο.
Σαν αυτές:
Η στιγμή που θα βγεις από το γραφείο του γιατρού, έχοντας ακούσει κάτι που είναι ο χειρότερός σου εφιάλτης. Που νιώθεις να καταρρέει η ζωή σου, τα σχέδιά σου. Αυτές οι πρώτες στιγμές της απελπισίας. Που κλαις μόνο στο ντους για να μην σε βλέπουν και τρομοκρατηθούν και οι άλλοι...
Η στιγμή που κάποια από τα ρούχα που φορούσες και κρέμονται ακόμη στην ντουλάπα σου κρίνονται ως ακατάλληλα, γιατί δεν μπορείς να κουμπώσεις/ξεκουμπώσεις μόνη σου κουμπιά/φερμουάρ. Ή που το ρούχο είναι αρκετά περίπλοκο και σε περίπτωση «επιτακτικής ούρησης» το ατύχημα θα είναι αναπόφευκτο. Το «ξεκούμπωσέ με γρήγορα γιατί θα κατουρηθώ» είναι καλή ατάκα για πέσιμο;
Η στιγμή που θέλεις τόσο πολύ να συμμετέχεις στην κοινωνική ζωή της παρέας, σε ένα πάρτυ ή μια εκδρομή, και έχεις αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο το σώμα σου θα σου επιτρέψει να κάνεις αυτά που θέλεις ή θα σε αναγκάσει τελευταία στιγμή να πεις «να περάσετε τέλεια»...
Η στιγμή που μια καλή σου φίλη θα βιώνει μια απώλεια, μια δύσκολη στιγμή, κι εσύ δεν θα μπορείς να είσαι εκεί να της κρατάς το χέρι ή απλά να είσαι, γιατί για να φτάσεις εκεί πρέπει να οδηγήσεις, ή να ανέβεις σκάλες, και πρέπει να αρκεστείς σε ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα...
Η στιγμή που βαράει το 112 και λέει εκκενώστε άμεσα (προσεχώς ξανά κοντά μας) και σκέφτεσαι οτι θα καεις/πνιγείς σαν το ποντίκι γιατί απλά το «άμεσα» δεν συγκαταλέγεται πια στις δεξιότητές σου...
Η στιγμή που ένας δικός σου αγαπημένος άνθρωπος θα χρειαστεί βοήθεια ή φροντίδα. Θα σας πάω στα απλά. Η μαμά μου έκανε πρόσφατα επέμβαση διόρθωσης όρασης και καταρράκτη στα μάτια. Μπορούσα να την πάω; Να την φέρω; Να την λούσω; Να την φροντίσω;
Η στιγμή που συνειδητοποιείς οτι χάνεις «στιγμές» από την ζωή σου λόγω της πάθησης. Που ενώ λες στον εαυτό σου και στους άλλους οτι παραμένεις ο ίδιος άνθρωπος, εσύ, κατά βάθος, ξέρεις πως δεν είσαι πια. Όχι γιατί δεν θέλεις αλλά γιατί απλά, δεν μπορείς.
Τρεις αγαπημένοι μου άνθρωποι, στην ερώτηση «ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου» όσο αφορά την διάγνωσή μου, απάντησαν το ίδιο: να μην έρθει η στιγμή που θα κουραστώ να προσπαθώ να μην αφήσω την πάθηση να νικήσει. Και κάπως έτσι, μπαίνουμε σε ένα ατελείωτο τριπάκι μάχης. Ανελέητης. Μέχρι τελικής πτώσης.
Και ναι, καλά είναι όλα αυτά τα τσιτάτα που κυκλοφορούν κατά καιρούς, και οτι έγινα σοφότερη, και καλύτερος άνθρωπος, και οτι όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν (μπορώ να τρελαθώ με αυτή την ατάκα), και οτι θα γίνω υπερήρωας και Κολοκοτρώνης, που λέει και η φίλη μου η Αγγελική, αλλά... δεν μπορώ ρε.
Μου την βαράει αυτή η σιχαμένη. Δεν μπορώ να πάω όπου θέλω, δεν μπορώ να δω τους φίλους μου όσο θέλω, έχω ανασφάλειες που δεν είχα ποτέ (ναι, γερνάω κιόλας αλλά δεν είναι από αυτό).
Οπότε;
Οπότε, σκάσε και κολύμπα.
Photo by Porapak Apichodilok
